IK… eh ik
doorgedraaid muziektheater voor iedereen die wel eens vastloopt
Leeftijd 6+
Deze voorstelling is t/m maart 2024 te zien in Nederland en het buitenland!
Ik loop de laatste tijd te vaak tegen mezelf aan.
Vanochtend vertrok ik op tijd van huis, maar eenmaal buiten bleek ik gedeeltelijk nog in bed te liggen. Toen ik ‘s avonds terugkwam, had mijn achtergebleven ik de deur geblokkeerd. Door het raam zag ik hem door het huis rennen. Alles was overhoop gehaald. De letters uit de computer waren in de koelkast gepropt, mijn goudvis zwom tussen de kamerplanten en m’n vuile was hing buiten te drogen. Hijzelf glipte snel weg in het schilderij.
Nu verschuil ik me onder de dekens, maar ik weet dat hij me bekijkt…
Winnaar twee Zilveren Krekels!
IK… eh ik is de winnaar van een Zilveren Krekel voor “meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie”! Ook decorontwerper en -bouwer Douwe Hibma is dit jaar in de prijzen gevallen. Hij kreeg een Zilveren Krekel voor “meest indrukwekkende podiumprestatie” voor het decorontwerp van IK… eh ik en zijn bijdrage aan het decorontwerp van Ruimtevlucht.
De VSCD-jury over IK… eh ik
“Het lijkt wel een schilderij. De twee fantastische acteurs Martin Franke (die ook voor de dromerige muziek tekent) en zijn alter ego Daan Hamel zijn als een vis in het water en slagen er door hun technisch vakmanschap in om voor onze ogen samen te vloeien tot één personage. IK.. eh ik is een uitgekiende uitwerking van een op het eerste gezicht best ingewikkeld thema voor 6+. Speels en fantasievol tot een surrealistisch geheel gebracht in een perfecte, bijna woordeloze voorstelling.”
De VSCD-jury over Douwe
“Bij twee totaal verschillende voorstellingen viel bij de VSCD-Jeugdtheaterjury het decorontwerp op door de eigenzinnigheid en kracht die eruit sprak. De decorontwerper bleek een vindingrijke creatieveling Douwe Hibma. Hibma vermijdt met zijn vormgeving platgetreden paden. Geen metallic, Star Wars-achtige uitstraling , maar een ruimteschip als een ark van Noach, is te zien in Ruimtevlucht. Bij IK…eh Ik draagt Hibma’s hele decor onnavolgbaar bij aan het gevoel van verwarring en onmacht dat het hoofdpersonage ervaart. Een decor als een tollend surrealistisch schilderij waar je met open mond naar blijft kijken.”
